Het bericht in De Telegraaf van gisteren dat het komende kabinet Rutten-Verhagen het gokken op internet gaat vrijgeven heeft al heel wat reacties uitgelokt. Inmiddels hebben ook twee verslavingsklinieken gereageerd en maar weer eens op hun vooroorlogse tamtam geslagen…
De gelegenheid maakt de dief is een oud spreekwoord, dus ramen en deuren dicht houden graag. Je moet de kat niet op het spek binden, ofwel iemand niet aan verleiding bloot stellen. Dit soort teksten vind je ook terug in de boodschap, die een tweetal verslavingsklinieken hebben geuit, in De Telegraaf van vandaag te lezen onder het kopje: Klinieken bezorgd over gokplan. Het gaat om de klinieken U-Center en RoderSana. Volgens hun woordvoerders krijgen we er namelijk zomaar veertig duizend gokverslaafden bij in ons land. Wedden dat ook politieke tegenstanders meteen met dit soort cijfers gaan goochelen, onder het mom dat deskundigen dit stellen en deskundigen het kunnen weten. Laten we even voorop stellen dat alles in het werk moet worden gesteld om gokverslaving te voorkomen, en liefst helemaal uit te bannen. Dat is een utopie, net als een eind willen maken aan alcoholisme, maar je moet ernaar streven de nadelen en onmiskenbare gevaren van kansspelen te minimaliseren. Om dat te bereiken moet je allereerst weten waar je over praat. Dat is een probleem. Ik heb gisteren een uurtje besteed aan het lezen van reacties op de site van De Telegraaf en het aantal genuanceerde reacties was veruit in de minderheid. Maar ook onder die reacties viel weinig te bespeuren wat op kennis van zaken lijkt.
Kansspelen in het algemeen dragen gevaren bij zich, net als deelname in het verkeer, of recreatieduiken in de tropen. Nu worden duikers en verkeersdeelnemers goed op die gevaren gewezen, nog voordat ze actief gaan deelnemen en in het water duiken of de weg op gaan. Niettemin verdrinken er elk jaar recreatieduikers en vallen er veel te veel slachtoffers in het verkeer. De gevaren onderkennen wil dus niet zeggen dat je ze daarmee beheerst. De gevaren van kansspelen zijn gokverslaving, fraude en witwaspraktijken. Over witwaspraktijken in landcasino’s valt genoeg te vertellen, maar over witwaspraktijken via het internet zijn we redelijk snel uitgepraat, want er is geen enkel geval van bekend. Financiële transacties via internet verlopen nooit cash of het zouden de vouchers moeten zijn van dienstverleners als Ukash en Paysafecard. Maar die kun je maar in beperkte hoeveelheden kopen en alle sites hebben een maximum aan de storting gekoppeld met dit soort systemen. Bovendien worden alle deelnemers, zeker die om geld spelen, bij de internet casino’s geregistreerd. De enige kanttekening die je hierbij kan maken is dat je moet toezien of die registratie waterdicht is. Fraude kan plaatsvinden in het spel zelf of in de winstuitkeringen en benadeelt alle gewone eerlijke spelers, die altijd de overgrote meerderheid vormen. Gelukkig hebben fabrikanten van speelmaterialen en de ontwikkelaars van software steeds betere technieken beschikbaar gesteld, waarmee fraude van de zijde van de spelaanbieder praktisch onmogelijk is en fraude van de zijde van de speler of een groep van speler ook steeds lastiger wordt en meestal heel snel wordt opgespoord. Om een citaat te gebruiken van Hilary Stewart-Jones, onlangs op eGaming Review: “Governments have to rely on clumsy enforcement processes against operators who are technically light years ahead of them”, waarmee gezegd dat de operators technisch ver vooruit zijn op de overheden, waarmee ze zaken moeten doen.
Het meest ongrijpbare in het verhaal is de gokverslaving, omdat er niet al te veel gedegen onderzoek naar is gedaan en omdat niemand weet wat zich nu precies achter de deuren van onze huizen afspeelt als het om internetgokken gaat, althans niet in relatie tot het behandelingstraject. Wat we wel weten is dat onze twee kliniekwoordvoerders ver voor hun beurt spreken en zich eigenlijk moeten schamen dat ze met dit soort getallen rondstrooien, terwijl ze daar geen enkel fundament onder kunnen leggen. Zoals ik al vaker geschreven heb: de hulpvraag naar gokverslaving is de afgelopen tien jaar steeds verder afgenomen, ondanks de opkomst van de kansspelen via het internet. Is daarmee de kous af? Nee, want er gaat onrust ontstaan, beleidsmakers krijgen onderbuik gevoelens en tegenstanders van links en rechts zullen de messen gaan slijpen om te proberen het nieuwe kabinet van deze plannen af te houden. Als er toch een Kamermeerderheid voor gevonden wordt zullen de tegenstanders worden gesust met een pakket maatregelen, die moeten garanderen dat kansspelverslaving tot een minimum beperkt wordt. Hier zit toch een knelpunt. Als de overheid gaat zeggen dat ze zelf een systeem in het leven gaan roepen, waarmee dat geregeld moet worden, dan wordt het een puinhoop. De operators hebben alle systemen namelijk al lang in huis. Wat ik zou aanbevelen is dat operators hun systemen koppelen, zodat een speler die zichzelf beperkingen oplegt (het meest toegepaste middel om het eigen spelgedrag in de hand te houden) bij de ene aanbieder, dat ook automatisch bij de andere aanbieders doet. Dat zou een goede zaak zijn, al moeten we ons wel realiseren dat er, naast een gelegaliseerd aanbod van kansspelen via internet, altijd een circuit daarbuiten zal blijven bestaan, waar niemand greep op heeft. Ook daar betrachten de meeste operators alle zorgvuldigheid en doen ze heel veel om verslaving tegen te gaan. Want kansspelverslaving is helemaal niet goed voor het imago van de branche, dus zit er ook aan aanbodzijde helemaal niemand op te wachten.
